Bu pınarın suyu yok, orada efsaneler akar. Şafak Sınırında hayat öykülerden oluşur.
Orada akan suyun sesini dinle. Bir şeyler fısıldadığını duyacaksın. Bir gölgenin ayak sesiyle karıştırma. Aynı anda terennüm edilen binlerce ağıt içinde unutulmuş efsanelerin koyu bir tortusu akar o pınardan.
Şafağın Sınırında yakılan tüm türküler, kahramanların koluna güç veren koşuklar, ozanlara ilham olan destanlar ve efsaneler söylenip bittikçe yeniden ve yeniden bu kaynağa dönerler. Bir fasit döngü, acımasız bir tekrar çağlar bu kaynaktan.
Bu yapıya Kaynak denir; burada bir damla suda bin yıllık öyküler kaynaşır. Scriptium’u efsanelerle besler, Şafak Sınırındaki ebedi kavganın kaynağıdır.
Kaynağın suyunda kavganın mayası ürer. İçinde öykülerin doğası, zerresindeki ikilik dolaşır. Kaynaktan gelen güç vahşidir, isimsiz, şekilsizdir. İki kutuplu kavganın ateşini taşır. Zıtlığın ebedi cereyanıyla can verir öfkeye ve nefrete.
Kaynak düşerse Şafak Sınırındaki kavga sona yaklaşmış demektir. Düşmanın kulelerine ve Gölgelerine güç veren Kaynaktır.
Kahraman zaferi arzuluyorsa kendi Kaynağını koruyacak, düşmanınkini yıkacak.
